de Rots

Er is iets gaande in Nieuw-West, en ik weet nog niet of het goed of slecht is. Wat ik wel weet is dat het niet transparant is, en dat is nooit goed. En om meteen met de deur in huis te vallen, er is een gevecht gaande wie er namens de bewoners van Nieuw-West een plek in de Alliantie van het Masterplan Nieuw-West (tegenwoordig “Nationaal Programma Samen Nieuw-West”) en het daarbij horende Alliantiebestuur krijgen.

Er bestond al een alliantie in 2021, toen het Masterplan zijn contouren kreeg. Die alliantie is echter na de verkiezingen van maart 2022 opgedoekt en toen in april 2022 de programmadirecteur was aangesteld voor het Masterplan begon ook de zoektocht naar een nieuwe Alliantie, en het daarbij horende 12-koppige bestuur. Het gemeentebestuur is in per definitie een Alliantielid en zal drie bestuursleden aanleveren: de Burgemeester, de coördinerend Wethouder en de voorzitter van het dagelijks bestuur van het stadsdeel. Andere alliantieleden zullen vijf bestuurders leveren, één per domein zoals dat in het convenant is benoemd. Het ligt voor de hand dat bijvoorbeeld een afgevaardigde namens de woningcorporaties een zetel in het bestuur krijgt namens het domein wonen, en de politie namens het domein veiligheid. Het negende bestuurslid is de vertegenwoordiger namens het Rijk. In het bestuur zijn tot slot ook drie van de twaalf plekken voor bewoners gereserveerd, maar wie kan het beste de bewoners vertegenwoordigen? En welke rol spelen de gekozen volksvertegenwoordigers, de stadsdeelcommissie?

De programmadirecteur van het Masterplan heeft in de tweede helft van 2022 gesprekken gevoerd met vele partijen en bewoners, echter het is onduidelijk met wie. Hier is geen transparantie over. Wat wel duidelijk werd was de proactieve houding van enkele grote spelers binnen de bewonersorganisaties. Met Samenwonen Samenleven (SWSL) voorop, werd “de Kracht van Nieuw-West” (KvNW) opgericht, een bundeling van initiatieven waaraan diverse partijen meedoen. Met die bundeling proberen ze een voorrangsrol te krijgen in de Alliantie en een zetel in het Alliantiebestuur. Op zich slim, want de programmadirecteur gaf zelf ook aan, tijdens zijn bezoek aan de stadsdeelcommissie, dat het lastig is om een afvaardiging namens de bewoners te vinden.

Er zit echter wel een keerzijde aan die bundeling. Niet alle partijen die uitgenodigd zijn aan te sluiten bij KvNW voelen zich vertegenwoordigd door die grote spelers SWSL, Eigenwijks en Vrouw en Vaart. Wat je nu ziet is dat er nieuwe allianties worden gevormd om samen weer voldoende gewicht te hebben om als volwaardig partner aan de Alliantie en eventueel in het bestuur deel te kunnen nemen. Zo zijn zes vrouwenorganisaties verenigd in de “Alliantie NW Next”, die op 12 maart wordt gelanceerd in het kader van internationale vrouwendag.

Zoals ik mijn betoog al begon, ik weet nog niet of dit goed of slecht is. Op zich is het goed dat er bundelingen en samenwerkingen plaatsvinden, al moet het niet een gedwongen huwelijk worden vanwege die roep om invloed en afhankelijkheid van geld. Vergeet niet dat alle partijen die meedoen uiteindelijk ook strijden om dezelfde pot met subsidies en rijksfondsen die in het kader van het Nationaal Programma en de gemeentelijke Sociale Basis worden verdeeld.

Wat is er volgens mij nodig: transparantie. Op dit moment gebeurt bovenstaande allemaal buiten de openbaarheid. Het blijft onduidelijk wie nu in de Alliantie zitten, wie er in het bestuur komen, terwijl het hier gaat om een Nationaal Programma. Dat moet in de openbaarheid gebeuren en niet achter gesloten deuren. En dat brengt mij bij de stadsdeelcommissie. Dat zijn de enige gekozen volksvertegenwoordigers van het stadsdeel. Onafhankelijk van subsidies uit het Nationaal Programma of van de Sociale Basis. Die onafhankelijkheid zou een enorme waarde zijn in het Alliantiebestuur en als lid van de Alliantie. En dat is niet alleen mijn mening, dat wordt breed gedragen bij de andere leden in de commissie. Echter, de huidige drie leden van het Alliantiebestuur (de drie gemeentebestuurders) willen het niet. Mij bekruipt het gevoel dat dit een politieke beslissing is, en niet de Alliantie ten goede komt.